blogs

Koortsig zat ik binnen een beetje te dutten achter de tuindeuren. Om op te kikkeren zou ik naar buiten moeten gaan. Maar al urenlang regende het. Zo’n onverstoorbare dikke vette regen. Die van geen wijken weet. Waar geen doorkomen aan is als je koortsig bent. En nog rilleriger van zult thuis komen dan toen je de stoute schoenen aantrok. Dus zat ik lodderig naar de tuin te kijken. Naar de huismussen die massaal een voersilo bezetten. Naar de paar vinken-paartjes die, op de grond eronder, gemorst voer opruimden.

Maar kom op, dit is leuk, maande ik mezelf en…
Verder lezen

Er zat een pietsie voorjaar in de lucht. Daardoor zal het gekomen zijn dat ik, slenterend langs een poldervaartje, ineens iets snapte. Want gedachten slenteren mee. Net als blikken. Waardoor ze me attendeerden op de honderden ganzen verderop in een weiland.

Ik besteedde geen aandacht aan ze. Het zouden wel gewoon grauwe ganzen en brandganzen zijn. Als er al een bijzondere tussen zat, zou ik die toch niet herkennen. Of voor een uit de kluiten gewassen smient of wilde eend aanzien. Maar mijn gedachten hadden daarop wat te zeggen.

‘Wat je niet kent dat zie je niet,’ zeiden ze. ‘Je…
Verder lezen

Het is buiten eindeloos grijs en grauw. Grijzer dan dat eigenlijk, en grauwer ook. Het regent ook grijs. Met grote grijze grauwe druppels die zilvergrijze kringen maken in de donkergrijze sloot. Ze vallen uit muisgrijze wolken in een olifantgrijze hemel die tot aan de grijze horizon reikt. Grijzer dan de natuur kan schilderen kan een mens het niet. Maar wel in zijn hoofd – waar het op een februari-dag als deze zo verschrikkelijk vergrijst dat het uitloopt in de ziel.

Een verstandig mens trekt op zo’n dag een capuchon over zijn hoofd en laarzen aan, en hangt zijn verrekijker…
Verder lezen

Daarnet sjouwde ik een zak van 20 kg strooivoer de schuur in. En 4 netjes gedopte pinda’s, 3 potten pindakaas en 1 zak meelwormen met insecten. Dat moest. De voorraad was op een enkel graantje na op. En de winter is nog lang niet voorbij.
Maar dat is verstandelijk geredeneerd. Emotioneel gezien verdienen ze mijn vrijgevigheid niet. Ze hebben me de afgelopen Nationale Tuinvogelteldagen zo schandelijk in mijn hemd gezet. Ze lieten me echt helemaal in de steek. Net als vorige jaar. Het lijkt of ze het erom doen. Op andere gure grauwe regen- en winddagen stormen ze toch…
Verder lezen

Waar komt mijn gevoel vandaan dat er deze dagen in het rietland iets speciaals gebeurt? Want wat zou er voor speciaals kúnnen gebeuren? Het is nog maar halverwege januari. De wind is westelijk, tussen buien door schijnt de zon. Het is zeven graden boven nul. Ik bedoel maar, wat zou zich geroepen kunnen voelen om iets speciaals voor een vogelvrouw te doen?

Ik ben al een paar dagen niet bij het rietland geweest. Dus het zou best kunnen dat het speciale zich er precies in die paar dagen voordeed. Iets dat anderen wél meegemaakt hebben. Geen leuke gedachte…
Verder lezen

Menig vogelboek gaat hier binnenkort de kast uit. Dat gebeurt steevast in de donkere decemberdagen. Stokoude verhalende boeken, om lekker lang in te lezen bij de warme kachel. Nagelnieuwe, om de schitterende foto’s. Populairwetenschappelijke om de realistische bril voor mijn romantische blik. En aan elk einde van het winterseizoen lijk ik er wel wat van te hebben opgestoken.

Ver in de vorige eeuw waren het de boeken van Jac P Thijsse die me wijzer maakten. Door zijn prachtige vertelstijl alleen al onthield ik dat de ringmus ietsje kleiner is dan een huismus. Dat hij scherper is getekend…
Verder lezen

Zou ie zich betrapt voelen, dit musje met z’n frietje? Hoe dan ook, de camera van Janna de Jong had ‘m te pakken. Hij zal wel misselijk geworden zijn. Het Voedingscentrum voor mensen zou strooivoer uit de dierenwinkel aanbevelen. Janna en ik doen dat ook…
Verder lezen

Als vogelvrouw zou je in deze tijd van het jaar je verrekijker best thuis kunnen laten. Je ziet zo ook wel in dat open agrarische landschap van je dat er grauwe ganzen en smienten zijn. En anders hoor je ze wel. Zo’n groepje kieviten is ook met het blote oog te ontdekken. Precies zo de grote zilverreiger, en de blauwe met de bijnaam Blauwe Jaap. Want verder is het voornamelijk leeg, winderig, waterkoud en grijs.

Dus wat doe je al gauw? Terugblikken. Want, potverdorie, een paar weken geleden vlogen er hier nog twee verdwaalde tapuiten met je mee. Van…
Verder lezen

Soms ziet de natuur over het hoofd dat je er bent. Bijvoorbeeld als je al urenlang onbeweeglijk zat, bij wijze van spreken dan. Of wanneer jouw bewegingen gelijk opgingen met het wuiven van riet of wilgentakken. Of misschien gokt de natuur er op dat je dan in gedachten verzonken bent en daardoor niets ziend en niets horend.

Toch hoorde ik die schemerige namiddag in november mijn eigen langeafstandswandelschoenen hosklossen op het verharde wandelpad tussen de duinmeertjes. Dwars door mijn gedachten heen. Ik hoorde ook hoe riet, vlieren en wilgen in de oever het water een halt toeriepen. En ik voelde…
Verder lezen

Het lukte zonder morsen, een beker koffie uit de thermosfles drinken in de auto achter de dijk bij Piaam aan de Friese IJsselmeerkust. En het speculaasje smaakte naar meer, maar ik beheerste me. De tweede beker was voor later, na het vogelkijken in de vogelkijkhut in de buitendijkse waard. Een hele heerlijk eenzame vogelkijkvrije week lag voor me. Goed uitgemikt, net voor de herfstvakantie ging beginnen.

Maar wat deed dan die jonge vader met die twee kleine jochies verderop? Door de verrekijker zag ik ze naar de dijktrap lopen. Néé! Néé! Ze gingen naar de vogelkijkhut in de buitendijkse waard…
Verder lezen

De eerste regen knalde neer toen ik van het dijkpaadje afdaalde naar het lage rietland. De dikke vette loodgrijze wolk had me ingehaald. Hij zeulde een massief grijze muur van regen achter zich aan. Er was maar één plekje om te schuilen, en daar is het verboden te komen. De wilg waar een rietzanger en een blauwborst in hadden gebroed.

Nood breekt wet. De wilgentakken zwiepten. De brandnetels prikten door mijn broekspijpen heen. De wind gierde. De regen kletterde. En tussen de zwiepende takken vluchtten de jaren van me weg. Ik was weer twaalf. In mijn eigen geheime wilgenschuilhut fantaseerde…
Verder lezen

Bij elke seizoenswisseling is het hetzelfde liedje. Een te warm of te koud jack aan. Geen boterhammetje mee. Of juist wel en ermee thuiskomen. De langeafstandswandelschoenen aan terwijl de hele tocht uiteindelijk maar drie kilometer lang werd. Geen zonnebril mee, wel een paraplu terwijl…

Afijn, ik liep laatst op een grasdijk op de verkeerde schoenen. Zonder water of appel. Maar mét verrekijker en zonnebril. Er was geen vogel te zien. De wind wist ook niet goed wat ie moest. Koud waaien uit het noorden of warm uit het zuiden. Hij deed maar wat. Ik zelf zwikte ook op die…
Verder lezen

Je zou zo denken dat het nu wel eens mooi geweest is met die zomervakantietijd. Dat alles in september weer begint. Bloggen dus ook. Maar wat mij betreft nog niet. Ik heb nu pas vakantie. Best logisch voor een vogelvrouw. De boel buiten komt na die lange hete zomer weer op gang. En dan ga je niet binnen stukjes zitten schrijven. Dan ga je naar je eigen rietland. Naar de duinen. De polders in. De Waddenkust langs of de oversteek maken naar Texel.

Natuurlijk was er voor volbloed vogelvrouwen ook in de stille zomer dagelijks best iets moois over vogels…
Verder lezen

Ik fiets alleen maar naar het rietland om na te denken over het volgende hoofdstuk van het boek waaraan ik werk. Er zal niets te zien zijn. Het gras staat er inderdaad zo hoog dat er alleen een ganzenkop bovenuit kan steken. Als ie zich tenminste uitrekt. Naast het riet staand ben ik een dreumes. En dicht gegroeide ruigtes schermen alle vogeltjes die er in zijn af.
Om me een beetje af te leiden volgt mijn trouwe verrekijker een houtduif in de vlucht. Vindt in het weiland twee jonge bruine kiekendieven. En vijf huppelende hazen. Mijn blote oog volgt een…
Verder lezen

Blozend zie ik dat het eerste blogje vogels herkennen van een maand geleden is. Het leek een aardige serie voor de stille periode in het vogelleven. Want stil is het na de broedtijd. Oudervogels moeten bijkomen van de drukte en een vetvoorraadje aanleggen. Voor de trek naar het zuiden, en voor barre winterse tijden. Ook de jonkies moeten sterk zien te worden. Dat kan allemaal in de beschutting van hoog riet, hoog gras en dicht gebladerte. Ongezien door een belangstellend mensen-oog.

Mijn belangstellend oog is daardoor op het beeldscherm van de computer gericht geraakt. Waar zich dagelijks mooie avonturen…
Verder lezen

19-06- 2018
Die mevrouw die geen sijs van een drijfsijs kon onderscheiden. Laten we daarmee maar eens beginnen in deze geheel vrijblijvende lekencursus vogelherkenning: de plaats waar je een vogel ziet. De drijfsijs zie je op het water – als de soort bestond, wat ie niet doet. De sijs op het droge. Waarmee die mevrouw al een fiks eind zou zijn opgeschoten!

Zie je een vogeltje in je tuin of op je balkon? Dan is het zeker geen zeevogel; dat hele lange hoofdstuk in de vogelgids kunnen we overslaan. Erg logisch dat het een bosvogel is, of een weidevogel of…
Verder lezen

11 juni 2018
Wordt het niet eens tijd om al die vogels die ik in deze blogs langs laat vliegen te beschrijven? Laatst bekende een trouwe lezeres dat ze nog geen sijs van een drijfsijs wist te onderscheiden. Dat geeft te denken. Toch?
Al te professioneel gaan we dat niet doen – ik zou maar door de mand vallen als vogelvrouw. Maar vermelden of de vogel in kwestie bijvoorbeeld groter is dan een mus, en kleiner dan een merel helpt al veel. Of dat ie in de tuin te zien is, of dat je er de paden voor op, en de…
Verder lezen

Maandag 4 juni
Sprak ik iemand hier uit de buurt die overdag een slapende ransuil in de tuin heeft. Gewoon in een boom vlak aan de wegkant. Ik weet dondersgoed hoe een ransuil eruit ziet. We hadden een heel gezinnetje ransuilen bij het huis waarin we ooit woonden. Dus tuur en gluur ik  slingerend met mijn fiets in die boom aan de wegkant. Maar mooi niets.
Prompt iemand van hier verderop over een ijsvogeltje. Het had de hele winter aan de kanten van de wegsloot gebivakkeerd. Ons huis staat aan die wegsloot. Goh, wist ik dat dan niet van dat…
Verder lezen

Maandag 28 mei
In de hoop op vogels fiets ik voor een krop sla door de landerijen naar de groenteboer acht kilometer verderop. Ondanks een temperatuurtje van bijna dertig graden. Aan de verwachtingen te horen wordt het me het weekje wel.
In de tuin hoor je overal gepiep van jongen. Er racen ouderparen met lekker veel eten in de snavels heen en weer. Natuurlijk best boeiend, maar ik wil wel eens jong spul zien. Kievitjes, gruttootjes, waterhoentjes, meerkoetjes en fuutjes. Van dat donzige minispul waar vrouwen oh en ah en wat lief door roepen, en misschien wel vogelvrouw gaan worden…
Verder lezen

Dinsdag 22 mei
In het braambosje jodelt en tiereliert het dat het een lieve lust is. Het fluitenkruid staat heup hoog. De vlieren bloeien zoals ze niet eerder bloeiden. De wilgen groeiden tot in de hemel. De bijna zomerse wind doet het er kreunen en kraken. Het geurt zoet naar water, maar zo’n halve eeuw geleden gooiden boeren, burgers en buitenlui hier welgemoed vuilnis neer.
Waar blijven in dit paradijs de blauwborstjes, rietzangers en rietgorzen? De uilen en buizerds? Er is steeds alleen maar die ene kleine karekiet. Die maar met tierelantijntjes zingt en zingt dat je zijn nestje…
Verder lezen