De Korte Nauw wordt vereerd met pedante baltsvluchtjes. Het zijn een tikje aanstellerige dribbelpasjes in de lucht. Kijk mij eens! Kijk mij eens! Want dat willen blauwborstmannetjes. Gezien worden, door de vrouwtjes. Ze zijn namelijk allemaal de mooiste, sterkste en slimste. De excellente partners voor gegarandeerd goede nakomelingen, vinden ze zelf.

Loodrecht naar beneden landt deze in de top van het schraalste wilgenstruikje. Is er hooggeëerd publiek verschenen? Nee? Dan is dat hét startsein voor de mooiste blauwborstzang aller tijden. De vrouwtjes zullen het weten! Zijn blauwe borst zwelt op. De witte stip erin groeit tot een toefje…
Verder lezen

Nee, ik ga niet zwijmelen over het voorjaar. Dat doet iedereen al,  terwijl jij al blij bent dat je het vandaag allemaal net weer hebt gered. Jij verlangt nog maar naar één ding: dat je jezelf weer terugvindt na al dat getrek en geduw aan je lichaam en geest.

Echt, er is maar een remedie. Naar buiten gaan. Voorjaar of niet, pak een plantsoentje, park of buitenrand van de wijk. Het dondert eigenlijk niet, als je er maar wat verder weg kunt kijken dan je eigen hoofd diep is.

Zo belandde ik na negen uur achter de pc aan de…
Verder lezen

Inderdaad maakte mijn eerste zwaluw op 6 april geen zomer. Hartstikke koud werd het. Misschien wel omdat ik die zwaluw geen eer aan kon doen. In de fractie van een oogwenk dat ie voorbij scheerde en tot stipje werd was ‘m benoemen tot boeren of huis ondoenlijk.

Ik mag voor me uit geroepen hebben dat het vast een boerenzwaluw was, dat telt natuurlijk niet. Het gaat om bewijzen. En het mag op het boerenland geweest zijn, maar was die staart wel ijl en lang? De onderzijde roomwit? De kin rood? Oké, noteer dan maar: 6 april, 1e boerenzwaluw.

Of was…
Verder lezen

Tjonge jonge, wat kunnen die ganzen waken. De hele bende gakt zich kapot. Alles wat op dit vroege uur dommelde is nu wakker. De bruine kiekendieven stijgen op van hun nest. De grutto’s scheren over me heen. Terwijl ik daarnet bij het naderen van de Korte Nauw zuiver en alleen de roerdomp hoorde. Hoemp, hoemp, hoemp.

Verdikkie! Weer zo’n veertig ganzen op de wiek. Nog meer. En nog meer. Moet je zien daar verderop. Oké, zeg maar zestig grauwe ganzen. Dat hield zich allemaal op in het riet. Kanjers van beesten. Terwijl ik kom voor de…
Verder lezen

Lopen doen bijna alle mensen zonder ook maar één keer stil te staan. Ze gaan rechtstreeks van A naar B. Ze leggen een afstand af. Ze vertrekken en komen na een bepaalde tijd aan. Dat is het.

Dat ze het grondgebied van andere wezens doorkruisen, daar denken ze geen seconde aan. Ze begroeten niets in dat gebied. Ze keuren de bijzonderheden of de schoonheid geen blik waardig. Dat ze de gastvrij ter beschikking gestelde lucht kosteloos en ruimschoots inademen realiseren ze zich niet. Ook niet welke levende organismen door hun bezoek een goed heenkomen moeten zoeken. Welke ze pletten met…
Verder lezen

Hoe blasé kan een  mens worden. Ik keek er niet eens meer van op aan de Korte Nauw begroet te worden door een winterkoninkje. Het deed nota bene hartstikke zijn best. Beschaamd luisterde ik een poosje. Toen pas merkte ik dat er geen wind was. Toen pas! Ter compensatie keek ik met extra belangstellende blikken naar de grijs- en geeltinten van het riet. Bij lange na maakte ik het daarmee niet goed.

Ter boetedoening luisterde ik daarna naar het knarsen van de steentjes onder mijn schoenen. Want als je goed luistert nodigt iedere knars uit tot verderlopen, tot…
Verder lezen

Zei ik de vorige keer ‘jeeees’ toen ik een roerdomp zag, nu stokt simpelweg mijn adem. Wel worden net als toen mijn ogen groot. Verrassend nieuw is de woordeloze poëzie in mijn gedachten. Ook dat mijn handen zich ter hoogte van mijn hart aaneen hebben gevoegd.

Voordat hij een roerdomp werd was hij niet meer dan een puntige pol in het midden van bultig, gemaaid riet. Een pol die ik wantrouw door zijn puntmuts. Die ik niet ken. Ik, die hier nota bene iedere dag wat sta te turen.

De puntmuts groeit. Hij kijkt mij aan. Verstoord, vermoed ik…
Verder lezen

Als je steeds een rietgors hebt kunnen bekijken, nemen je gedachten intussen alweer gauw hun eigen domme loop. Dan is het vogeljaar gevorderd tot in juni of juli. Dan ben je als vogelaar intussen behoorlijk blasé en denk je dingen zoals deze uit mijn notitieboekje:

‘… iets stoms als een verjaardag. Ik heb er absoluut geen zin in! Als ik nou ook eens zo’n diepdonkerbruin kapje over mijn kop trok, een witte halskraag omdeed en bijpassend witte veren klikte aan mijn mooie lange bruingrijze staart? En dan weg sprintte! Wég over het riet! Op naar de stengel waar…
Verder lezen

Tegen de Korte Nauw kun je rustig iets zeggen. Nee, eigenlijk is het je plicht. Het gebiedje ligt er niet voor niets mooi te zijn. Het beschermt er van alles en nog wat. Daar moet je als passant waardering voor tonen. Gewoon voor je uit mompelend, zo moeilijk is dat niet. Talloze oren die weten te zwijgen zullen je horen.

Neem daarnet. Zon, vergrijsde rietstengels, waterspiegeling daar waar gemaaid is. Een paar ganzen. Een kauwtje of wat. Verderop in het land drie duttende hazen. Oké, het kan niet altijd wemelen van de verrassingen. Het voordeel is dat je nu je…
Verder lezen

Hoe een mens er toch bij komt dat hij geen tijd heeft om te kijken? Laatst, bij een kievit tegen een stomtoevallig blauwe februarilucht, dacht ik in de gauwigheid iets als poeh mooi, zeg. En, hup, daar was ik weer druk met dingen die me nu niet zo snel voor de geest willen komen. Intussen was februari ook al over de helft. Dan pleegt het voorjaar te naderen. Maar, verdikkie, waar bleef het dan?

Vrijdag stond de brug ook nog open. Het duurde al van eeuwigheid tot zaligheid toen er ineens wéér een kievit was, in het landje naast…
Verder lezen

Er zal wel een verantwoord vormgegeven gemaal gekomen zijn. Dat dacht ik gisteren, 16 februari, op weg naar het weilandje van de leeuwerik van toen. En waar het asfalt ophoudt zal nu een fietspad lopen, dacht ik verder. Bovenop de groene dijk. Met ter hoogte van het broekbosje van zwarte els en bramen een picknicktafel van gerecycled plastic. De keuterboerderijtjes zijn gesloopt; er zullen landelijke villa’s staan.

Zo toom ik mijn verwachtingen. Maar het weggetje naar de molen is geen spat veranderd. De molen zelf torent nog steeds trots boven de waterloop uit. Riet en hemel zijn zichzelf gebleven…
Verder lezen

Gedachten gaan nog behoorlijk vaak de goede kant op. Alleen merk je er minder van dan van gedachten die de afslag nemen naar het land van de zwartgalligheid. Daar is het namelijk oppassen geblazen. Dat zie je direct aan al die valkuilen. Terwijl aangename gedachten lui maken. Heerlijk toeven is het bij plus en positief, bij leuk en lachen. De zon schijnt er volop. Zelfs in winterse grauwe luchten.

Zo was er ineens boven me veel blauw vol roepende grutto’s. Dat kan natuurlijk helemaal niet. Het is 9 februari, grutto’s zijn hier nog niet. En zoveel van die…
Verder lezen

Vandaag over veertien dagen is het 16 februari en 20 jaar geleden dat mijn hart weer tot leven kwam door een leeuwerik. Niet dat het niet klopte, zeg ik maar voor alle zekerheid. Pompen deed het best netjes. Maar wat overdrachtelijke taken betreft was het knudde. De moed was me totaal in de schoenen gezakt. Uit pure armoede had ik die op die 16e maar eens verwisseld voor laarzen. Daarop nikste ik een beetje doelloos op de grasdijk van een winterdoods poldertje.

Ik kende goddank het trucje van planten- en vogelsoorten tellen om mezelf in het gareel te houden. Qua…
Verder lezen

En nu even niks. Gewoon wat zitten. Een beetje kijken. Simpel niksen en daar de tijd voor nemen. Niet na drie tellen alweer opveren om zus of zo te doen. Wel een gordijn sluiten voor de enorme belangrijkheid der dingen. Straks kan het wel weer open. Nu niet. Nu blijf je gewoon zitten kijken en niksen alsof je alle tijd van de wereld hebt en er niets anders belangrijk is dan dat.

Pas als je vijf, of tien, of vijftien, of twintig verschillende vogelsoorten hebt geteld sta je weer op. Uit het raam van je kantoor of flat…
Verder lezen

Mijn eerste specht zag ik toen ik onbehoorlijk de pest over iets in had. Het was zo erg dat ik geen enkele relativering duldde. En toch belandde ik in het bos. Dus hakketakten mijn voeten met dode bladeren en afgewaaide takken dat het een kwaaie lust was. En zat ik na verloop van tijd boos te zijn op een eng natgeregend recreatiepicknickbankje.

Ergens in het geboomte was er nog eentje boos. Vast een specht. Kon mij wat schelen. Ik ging niet kijken. Noch wilde ik ‘m horen. Maar er werd te nadrukkelijk op los getimmerd. Mijn op het tafelblad roffelende…
Verder lezen

Ik zit precies zoals een buizerd kan zitten, schiet het ineens door me heen. Een beetje in elkaar, en met mijn nek tussen mijn opgetrokken schouders. Ja, in mezelf gekeerd. Maar niet op een paaltje! Niet stiekem spiedend naar een muis of kogelronde vette kever in het gras. Wel nadenkend.

Misschien denkt ook een buizerd op een paaltje over zijn leven, zijn zonden en zijn toekomst na.  Ach, vlieg ook op! Dat zal hij vast na een tijdje denken, want dat is mijn conclusie vaak. En hij schiet zichzelf pardoes door het strekken van knieën en heupen doelgericht het…
Verder lezen

Pot-hier-en-gunter wat ben ik kwaad. Woest ben ik. Barst het van de vuurwerktroep op de Korte Nauw! Het mooiste natuurgebiedje van de hele wereld. Dat bescheiden stille lieve grijze rietland met zijn honderden geheime beschutte plekjes voor alles wat hok, kast of stal ontbeert.

Mijn domein, mijn geheim, door stomme nitwits, door hersenloze onverlaten met alles verpestende voeten getreden.

Mijn ganzen en smienten. Mijn kieviten, wulpen en plevieren. Weg geknald. Door angst gedreven op de vlucht. Niet weten waar ze het zoeken moeten. Uit het barre noorden komen vliegen naar daar waar voedsel te vinden is. Zich…
Verder lezen

Het is nieuwjaarsdag en buiten precies zo blanco en neutraal als het een nieuw jaar betaamt. Als de wind zich niet nergens van had aangetrokken zou het een dag zijn om je rot te vervelen. Dat kan natuurlijk alsnog, alleen ben ik er nu eenmaal al op uitgegaan. Dus hou ik maar, figuurlijk gesproken, mijn ogen dicht en luister ik met wijd open oren naar die wind.

Ja, wat de boel redt is de wind. En wat meevalt is dat die nu eens méé is. Hartelijk en goedmoedig voelt zijn porren en duwen overigens niet. Zijn stemming is ongeduldig en…
Verder lezen

Regen, wind, regen, wind. Naar het leek tot in lengte van dagen. Maar de zon brak door. De Korte Nauw is een grote modderbende. Terwijl ik toch al verdrietig ben. Een mens weet soms niet waarom. Je kunt er zelf de hand in hebben gehad. Teveel doorgezeurd over minnen. De zonzijde hebben genegeerd. Zoiets is het.

Dus om alsnog de zonzij te zien fietste ik naar deze moddertroep. Wat haal je in je hoofd, maar wind mee. Massa’s meeuwen waren er in de lucht. De geploegde akkers glommen. Her en der stegen kauwtjes op. Dat was wel…
Verder lezen

Natuurlijk is het wél een goed jaargetijde om met vogelblogs te beginnen. Wát, geen vogel te zien? Kijk uit je doppen en de hele range van piepklein tot stoergroot passeert de revue. Alleen niet als je oog nog analfabeet is. Dan zie je natuurlijk de vink niet tussen de mussen. Of de ransuil in de olm.

Dat ken ik. Tot ik op een keer een beetje waterig in het niets stond te kijken op de waddendijk. Ineens doemde Vlieland uit het water op. Het lag er natuurlijk al eeuwen. Alleen was mij dat zomaar niet opgevallen. Ik besloot…
Verder lezen