Het is al heel lang de hoogste tijd om het over huismussen te hebben. Waarom dat toch steeds uitgesteld? Ze zijn zo leuk vrolijk met hun getjilp. Ze zien er grappig uit met hun grote koppies. En hun bescheiden kleuren harmoniëren prachtig met elkaar.

Het zijn me ook een types! Bekijk ze en je snapt woorden als ruziën en ravotten. Als stuiven en stormen. Als kwetteren en kwajongens. Als gezellig en knus. Ze hebben ook nog een exclusief eigen woord: tjilpen. Huismussen tjilpen. Sterker, ze tjilpen dat het een lieve lust is. Ze doen dat het liefst en…
Verder lezen

Het zit er niet in dat er iets bijzonders te zien zal zijn. Daarvoor is het buiten te druilerig, miezerig en saai. Maar ja, de herfst doet zo z’n best met z’n kleuren. Een mens is toch eigenlijk verplicht die te bewonderen. En wie weet…

Ach welnee. Ook vanaf het uitzichtduintje zal niets bijzonders te zien zijn. Nou oké, dan kijk je maar naar die kleuren. Het oranjebruin van de eikenbladeren, het grijsgroen van de duindoorn, het bordeauxrood van de rietpluimen langs de duinplas. En vergeet niet dat je even niets hoeft! Laat de verrekijker maar bungelen. Drentel…
Verder lezen

Ik lieg niet als ik zeg naar de herfst te gaan kijken. Want wat een schouwspel is het van wervelend blad, blauwe hemel en gouden zon in speelse oostenwind. En als ik nu net doe alsof het me niet óók gaat om roerdomp of ransuil… Wat zal zich dan in het openwaaiende riet of in de hoek van tak en stam door uitgedund gebladerte verraden?

Maar goeie hemel wat giert de wind door mijn nazomerkleren! Ik moet stevig doorstappen met de handen in de zakken en de rits dicht tot aan de kin. Niks relaxed kuierend stiekem roerdomp of ransuil…
Verder lezen

Voor watersnippen moet je zo’n dag hebben waarop het je niets kan bommen wanneer je weer thuis komt. Zo’n dag waarop de plichten je koud laten. Het mag wemelen van de klussen, ze zoeken het maar uit. Je wilt een watersnip. Je voelt aan alles dat het vandaag voor snippen het juiste weer in de goeie week is.

Dus je posteert je bij zo’n onbetekenend plasje waar watersnippen wel willen zijn. Daar poets je je verrekijker op en stel je zo zuiver mogelijk in. Want je gaat ze echt vangen. Je blijft kijken. Vreselijk goed kijken. Watersnip…
Verder lezen

Had ik de afgelopen weken niets te vertellen? Niets is teveel gezegd. Ik onderscheidde bijvoorbeeld wel een groep van de een of andere soort racende piepers. Ook van cirkelende buizerds, zwervende kieviten en formatievliegende goudplevieren.

Verder bakte ik niets van het spotten van trekvogels. Terwijl ik alle tijd nam om tegen duintjes, dijkhellingen, veehekken en strandpalen geleund de boel nauwgezet te bekijken. De lucht daarbij prachtig meewerkte met z’n egale grijs. De wind mij en de vogels hartstikke goed gezind was en ik nota bene de beschikking had over een telescoop!

Ik zocht mijn troost maar bij de Korte…
Verder lezen

Op de een of andere manier vind ik het lekker om tegen een van de paaltjes in het gras te blijven zitten. Want waarom verder lopen in de hoop op meer soorten vogels? Die laten zich toch niet zien. Ze houden zich in afwachting van hun nieuwe verenpak gedeisd. Bovendien is het broeierig nazomerwarm.

Waarom zou ik nu de verrekijker pakken? Op leesafstand fladdert het bekijken waard een blauwtje. Van witte klaver naar smal weegbree, en weer terug. Langs de paaltjesrij zwieren boerenzwaluwen met huiszwaluwen. Er zweven bovendien van oost naar west mooi gevormde wolken, met nu en dan een…
Verder lezen

Zoveel beelden uit de verrekijker staan nog op mijn netvlies te wachten op omlijsting met woorden. Deze zomermaanden krijgen ze die. Hier, in dit blog “Van de tak op de tak”. Misschien lukt ’t wel een paar beelden op één dag te vangen. Misschien iedere dag één, misschien is het maar eens in de week raak. ’t Is tenslotte voor ons allemaal wél zomer!

7.
De striemende regen en wind niet meegerekend is mijn enige gezelschap een drieteenstrandlopertje. En dit noemen we dan zómer? Die woeste branding, dat drijfnatte zand, in augustus? Het is dat mijn metgezel zijn…
Verder lezen

Oké, ik blijf waar ik ben. Tot ik vijf vogelsoorten gespot heb. Ik moet het belachelijke negeren. Had ik thuis maar in de spiegel moeten kijken in plaats van in die spiegelende ruit onderweg. Het is geen gezicht die korte broek en bodywarmer. Een jonge meid kan zoiets dragen. Ik al een halve eeuw niet meer. Nee, niet kijken naar je koude benen! Daar gaat een boerenzwaluw. Gewoon, met lekker veren aan zijn lijf. Oké, dat was dus nummer 1.

Kiekendief! Vrouwtje. Zulk zeilen en zweven langs de helle hemel. Zo elegant je vleugels heffen in een V. Dan ik…
Verder lezen

Ik heb het er zelf naar gemaakt dat ik nu bij De Geul zit. Vakantiegangers van de boerencamping hebben namelijk de Korte Nauw ontdekt. Ze laten er de hond uit. Die mag er lekker los, vinden ze. In het broedseizoen, godbetert! Dus draaide ik zestien knoppen in mijn hoofd om, slikte mijn woede weg en sprak ze met opeengeklemde kaken vriendelijk aan.

Ik sprak over het unieke van blauwborst, rietgors en roerdomp. De haat spatte uit die vent zijn ogen. Moeder de vrouw bluste de brand. Het zoontje zei treiterig tegen de hond dat er mensen zijn die honden haten…
Verder lezen

Daar heb je het al. Een vent in schutkleuren met een telescoop. Ik wil gelijk alweer rechtsomkeert maken. Wat doe ik hier ook, aan de overkant? Of Texel niet genoeg verschillende biotopen heeft, pak ik de veerboot om eens wat anders te zien. En waar beland ik? In net zoiets als de Korte Nauw…

Hier komt ook nog het ene vliegtuig na het andere laag over. Die man heeft me natuurlijk allang gespot. Ik met mijn verrekijkertje en genietende oude dames stapjes. Lachwekkend als er alleen maar ganzen, ganzen, ganzen en grote ganzenpullen te bekennen zijn. Was ik toch maar…
Verder lezen

Harde wind, regen en elf graden. Jaja, het is in de maand van mei. Daarom ging ik toch maar naar de Korte Nauw. Tenslotte kan ik in tegenstelling tot de vogels een capuchon opzetten.

Eerst wilde ik in de beschutting van het wilgengroepje blijven. Daar staande vond ik dat flauw. Al die middenhand-lange vogeltjes moeten wél de regen in. Hapklaar spul moet er komen, niks aan te doen! Daarnet thuis racete er een koolmees in glimmend regenpak met zwarte badmuts langs! En ik in mijn high tech regenkleding bleef in de beschutting? Capuchon op en gáán.

Op…
Verder lezen

De Korte Nauw wordt vereerd met pedante baltsvluchtjes. Het zijn een tikje aanstellerige dribbelpasjes in de lucht. Kijk mij eens! Kijk mij eens! Want dat willen blauwborstmannetjes. Gezien worden, door de vrouwtjes. Ze zijn namelijk allemaal de mooiste, sterkste en slimste. De excellente partners voor gegarandeerd goede nakomelingen, vinden ze zelf.

Loodrecht naar beneden landt deze in de top van het schraalste wilgenstruikje. Is er hooggeëerd publiek verschenen? Nee? Dan is dat hét startsein voor de mooiste blauwborstzang aller tijden. De vrouwtjes zullen het weten! Zijn blauwe borst zwelt op. De witte stip erin groeit tot een toefje…
Verder lezen

Nee, ik ga niet zwijmelen over het voorjaar. Dat doet iedereen al,  terwijl jij al blij bent dat je het vandaag allemaal net weer hebt gered. Jij verlangt nog maar naar één ding: dat je jezelf weer terugvindt na al dat getrek en geduw aan je lichaam en geest.

Echt, er is maar een remedie. Naar buiten gaan. Voorjaar of niet, pak een plantsoentje, park of buitenrand van de wijk. Het dondert eigenlijk niet, als je er maar wat verder weg kunt kijken dan je eigen hoofd diep is.

Zo belandde ik na negen uur achter de pc aan de…
Verder lezen

Inderdaad maakte mijn eerste zwaluw op 6 april geen zomer. Hartstikke koud werd het. Misschien wel omdat ik die zwaluw geen eer aan kon doen. In de fractie van een oogwenk dat ie voorbij scheerde en tot stipje werd was ‘m benoemen tot boeren of huis ondoenlijk.

Ik mag voor me uit geroepen hebben dat het vast een boerenzwaluw was, dat telt natuurlijk niet. Het gaat om bewijzen. En het mag op het boerenland geweest zijn, maar was die staart wel ijl en lang? De onderzijde roomwit? De kin rood? Oké, noteer dan maar: 6 april, 1e boerenzwaluw.

Of was…
Verder lezen

Tjonge jonge, wat kunnen die ganzen waken. De hele bende gakt zich kapot. Alles wat op dit vroege uur dommelde is nu wakker. De bruine kiekendieven stijgen op van hun nest. De grutto’s scheren over me heen. Terwijl ik daarnet bij het naderen van de Korte Nauw zuiver en alleen de roerdomp hoorde. Hoemp, hoemp, hoemp.

Verdikkie! Weer zo’n veertig ganzen op de wiek. Nog meer. En nog meer. Moet je zien daar verderop. Oké, zeg maar zestig grauwe ganzen. Dat hield zich allemaal op in het riet. Kanjers van beesten. Terwijl ik kom voor de…
Verder lezen

Lopen doen bijna alle mensen zonder ook maar één keer stil te staan. Ze gaan rechtstreeks van A naar B. Ze leggen een afstand af. Ze vertrekken en komen na een bepaalde tijd aan. Dat is het.

Dat ze het grondgebied van andere wezens doorkruisen, daar denken ze geen seconde aan. Ze begroeten niets in dat gebied. Ze keuren de bijzonderheden of de schoonheid geen blik waardig. Dat ze de gastvrij ter beschikking gestelde lucht kosteloos en ruimschoots inademen realiseren ze zich niet. Ook niet welke levende organismen door hun bezoek een goed heenkomen moeten zoeken. Welke ze pletten met…
Verder lezen

Hoe blasé kan een  mens worden. Ik keek er niet eens meer van op aan de Korte Nauw begroet te worden door een winterkoninkje. Het deed nota bene hartstikke zijn best. Beschaamd luisterde ik een poosje. Toen pas merkte ik dat er geen wind was. Toen pas! Ter compensatie keek ik met extra belangstellende blikken naar de grijs- en geeltinten van het riet. Bij lange na maakte ik het daarmee niet goed.

Ter boetedoening luisterde ik daarna naar het knarsen van de steentjes onder mijn schoenen. Want als je goed luistert nodigt iedere knars uit tot verderlopen, tot…
Verder lezen

Zei ik de vorige keer ‘jeeees’ toen ik een roerdomp zag, nu stokt simpelweg mijn adem. Wel worden net als toen mijn ogen groot. Verrassend nieuw is de woordeloze poëzie in mijn gedachten. Ook dat mijn handen zich ter hoogte van mijn hart aaneen hebben gevoegd.

Voordat hij een roerdomp werd was hij niet meer dan een puntige pol in het midden van bultig, gemaaid riet. Een pol die ik wantrouw door zijn puntmuts. Die ik niet ken. Ik, die hier nota bene iedere dag wat sta te turen.

De puntmuts groeit. Hij kijkt mij aan. Verstoord, vermoed ik…
Verder lezen

Als je steeds een rietgors hebt kunnen bekijken, nemen je gedachten intussen alweer gauw hun eigen domme loop. Dan is het vogeljaar gevorderd tot in juni of juli. Dan ben je als vogelaar intussen behoorlijk blasé en denk je dingen zoals deze uit mijn notitieboekje:

‘… iets stoms als een verjaardag. Ik heb er absoluut geen zin in! Als ik nou ook eens zo’n diepdonkerbruin kapje over mijn kop trok, een witte halskraag omdeed en bijpassend witte veren klikte aan mijn mooie lange bruingrijze staart? En dan weg sprintte! Wég over het riet! Op naar de stengel waar…
Verder lezen

Tegen de Korte Nauw kun je rustig iets zeggen. Nee, eigenlijk is het je plicht. Het gebiedje ligt er niet voor niets mooi te zijn. Het beschermt er van alles en nog wat. Daar moet je als passant waardering voor tonen. Gewoon voor je uit mompelend, zo moeilijk is dat niet. Talloze oren die weten te zwijgen zullen je horen.

Neem daarnet. Zon, vergrijsde rietstengels, waterspiegeling daar waar gemaaid is. Een paar ganzen. Een kauwtje of wat. Verderop in het land drie duttende hazen. Oké, het kan niet altijd wemelen van de verrassingen. Het voordeel is dat je nu je…
Verder lezen