Gedachten gaan nog behoorlijk vaak de goede kant op. Alleen merk je er minder van dan van gedachten die de afslag nemen naar het land van de zwartgalligheid. Daar is het namelijk oppassen geblazen. Dat zie je direct aan al die valkuilen. Terwijl aangename gedachten lui maken. Heerlijk toeven is het bij plus en positief, bij leuk en lachen. De zon schijnt er volop. Zelfs in winterse grauwe luchten.

Zo was er ineens boven me veel blauw vol roepende grutto’s. Dat kan natuurlijk helemaal niet. Het is 9 februari, grutto’s zijn hier nog niet. En zoveel van die…
Verder lezen

Vandaag over veertien dagen is het 16 februari en 20 jaar geleden dat mijn hart weer tot leven kwam door een leeuwerik. Niet dat het niet klopte, zeg ik maar voor alle zekerheid. Pompen deed het best netjes. Maar wat overdrachtelijke taken betreft was het knudde. De moed was me totaal in de schoenen gezakt. Uit pure armoede had ik die op die 16e maar eens verwisseld voor laarzen. Daarop nikste ik een beetje doelloos op de grasdijk van een winterdoods poldertje.

Ik kende goddank het trucje van planten- en vogelsoorten tellen om mezelf in het gareel te houden. Qua…
Verder lezen

En nu even niks. Gewoon wat zitten. Een beetje kijken. Simpel niksen en daar de tijd voor nemen. Niet na drie tellen alweer opveren om zus of zo te doen. Wel een gordijn sluiten voor de enorme belangrijkheid der dingen. Straks kan het wel weer open. Nu niet. Nu blijf je gewoon zitten kijken en niksen alsof je alle tijd van de wereld hebt en er niets anders belangrijk is dan dat.

Pas als je vijf, of tien, of vijftien, of twintig verschillende vogelsoorten hebt geteld sta je weer op. Uit het raam van je kantoor of flat…
Verder lezen

Mijn eerste specht zag ik toen ik onbehoorlijk de pest over iets in had. Het was zo erg dat ik geen enkele relativering duldde. En toch belandde ik in het bos. Dus hakketakten mijn voeten met dode bladeren en afgewaaide takken dat het een kwaaie lust was. En zat ik na verloop van tijd boos te zijn op een eng natgeregend recreatiepicknickbankje.

Ergens in het geboomte was er nog eentje boos. Vast een specht. Kon mij wat schelen. Ik ging niet kijken. Noch wilde ik ‘m horen. Maar er werd te nadrukkelijk op los getimmerd. Mijn op het tafelblad roffelende…
Verder lezen

Ik zit precies zoals een buizerd kan zitten, schiet het ineens door me heen. Een beetje in elkaar, en met mijn nek tussen mijn opgetrokken schouders. Ja, in mezelf gekeerd. Maar niet op een paaltje! Niet stiekem spiedend naar een muis of kogelronde vette kever in het gras. Wel nadenkend.

Misschien denkt ook een buizerd op een paaltje over zijn leven, zijn zonden en zijn toekomst na.  Ach, vlieg ook op! Dat zal hij vast na een tijdje denken, want dat is mijn conclusie vaak. En hij schiet zichzelf pardoes door het strekken van knieën en heupen doelgericht het…
Verder lezen

Pot-hier-en-gunter wat ben ik kwaad. Woest ben ik. Barst het van de vuurwerktroep op de Korte Nauw! Het mooiste natuurgebiedje van de hele wereld. Dat bescheiden stille lieve grijze rietland met zijn honderden geheime beschutte plekjes voor alles wat hok, kast of stal ontbeert.

Mijn domein, mijn geheim, door stomme nitwits, door hersenloze onverlaten met alles verpestende voeten getreden.

Mijn ganzen en smienten. Mijn kieviten, wulpen en plevieren. Weg geknald. Door angst gedreven op de vlucht. Niet weten waar ze het zoeken moeten. Uit het barre noorden komen vliegen naar daar waar voedsel te vinden is. Zich…
Verder lezen

Het is nieuwjaarsdag en buiten precies zo blanco en neutraal als het een nieuw jaar betaamt. Als de wind zich niet nergens van had aangetrokken zou het een dag zijn om je rot te vervelen. Dat kan natuurlijk alsnog, alleen ben ik er nu eenmaal al op uitgegaan. Dus hou ik maar, figuurlijk gesproken, mijn ogen dicht en luister ik met wijd open oren naar die wind.

Ja, wat de boel redt is de wind. En wat meevalt is dat die nu eens méé is. Hartelijk en goedmoedig voelt zijn porren en duwen overigens niet. Zijn stemming is ongeduldig en…
Verder lezen

Regen, wind, regen, wind. Naar het leek tot in lengte van dagen. Maar de zon brak door. De Korte Nauw is een grote modderbende. Terwijl ik toch al verdrietig ben. Een mens weet soms niet waarom. Je kunt er zelf de hand in hebben gehad. Teveel doorgezeurd over minnen. De zonzijde hebben genegeerd. Zoiets is het.

Dus om alsnog de zonzij te zien fietste ik naar deze moddertroep. Wat haal je in je hoofd, maar wind mee. Massa’s meeuwen waren er in de lucht. De geploegde akkers glommen. Her en der stegen kauwtjes op. Dat was wel…
Verder lezen

Natuurlijk is het wél een goed jaargetijde om met vogelblogs te beginnen. Wát, geen vogel te zien? Kijk uit je doppen en de hele range van piepklein tot stoergroot passeert de revue. Alleen niet als je oog nog analfabeet is. Dan zie je natuurlijk de vink niet tussen de mussen. Of de ransuil in de olm.

Dat ken ik. Tot ik op een keer een beetje waterig in het niets stond te kijken op de waddendijk. Ineens doemde Vlieland uit het water op. Het lag er natuurlijk al eeuwen. Alleen was mij dat zomaar niet opgevallen. Ik besloot…
Verder lezen

Qua kleding hebben vogels het maar gemakkelijk. Heerlijk, een warm, waterafstotend verenpak zonder modieuze consequenties. Hun kleurcombinaties zijn van nature subliem en harmoniëren bij hun aard. Ben je een heggemus die niet wil opvallen? Hup, hier is je gedekte bruingrijze outfit. Sta je als pimpelmees graag in het middelpunt? Dan zijn de blauwen en gelen uit de regenboog voor jou.

Ook vogelaars hebben geen kledingproblemen. De dresscode is simpel. Zakkig natuurgroen om de benen. Vaal slobberigs om de schouders. In de winter dik en warm, in de zomer niet. Klaar is Kees – die een vogelende vrouw graag Mien met…
Verder lezen

Vanmorgen is de lucht knap slordig geschilderd. Een onaf roze vlakje bij de horizon. Wat lukrake grijze vegen. Een paar vlekken van plompverloren grijs. Er is geen systeem of harmonie in te bespeuren. Geen verhaal over regen, wind of lage drukgebied.

Ik kijk ernaar en denk van armoede van alles. Tot de gedachte dat al dat denken nergens goed voor is en de verrekijker voor mijn ogen komt. Er zijn alleen maar kale takken en lege weilanden. En dus die nietszeggende lucht.

Waarom ik er koppig naar blijf turen weet ik niet. Niet omdat er mieren krioelen op het roze…
Verder lezen

Buiten is het nat en zwart. Het regent continu, het is november. Geen gek haalt het in zijn hoofd de deur uit te gaan. Wat zielig is voor de Korte Nauw. Wat idioot mag lijken, maar wel de waarheid is. Die natuur ligt er toch verdikkie niet voor niets! Wat heeft die aan mooiweervogelaars en midzomerorchideeënkijkers. Aan blauwborstaanbidders en karekietluisteraars. Die natuur wil zelf ook wel gezien worden. In al haar novembernaaktheid.

Daardoor waad ik in overdagse schemering door plassen, sop ik door gras, snottert mijn neus en tranen mijn ogen, daar in de Korte Nauw. En ik zie…
Verder lezen

Zelf zou ik een standvogel zijn. De neiging tot steeds maar weer wegtrekken mis ik. Het zal vast een walhalla van insecten zijn daar in dat zonnige zuiden. Maar nee, ik zou daar mijn vleugels voor op halen. Er is hier genoeg voedzaams te eten. En in mijn zwart met witte verenpak heb ik het toch lekker warm. Bovendien zijn er beschutte hoeken en gaten genoeg, met alles voor een veilig nacht.

Neem zo’n klimopbos rondom een boomstam. De ideale plek voor wat geknikkebol. Het hele jaar groener dan groen, en lekker donker. Af en toe kruipt er iets…
Verder lezen

Wat een wereld ontsluit de verrekijker! Terwijl ik zo’n ding aanvankelijk maar niks vond. Vage beelden wiebelden voor mijn ogen. Weg ermee. Ik was er trouwens ook vies van, zo’n apparaat vol microben van een ander z’n gezicht en handen.

Het blote oog, daar deed ik het mee. Het zag meeuwen, spreeuwen en kraaien. Kieviten, scholeksters en grutto’s. En heel erg veel kleine bruine razendsnelle vogeltjes. Waarschijnlijk met de dikke snavels van de zaadeters uit de vogelgids. Of de dunne, slanke en ranke als hun voorkeur lag bij insecten. Dat ziet zo’n bloot oog niet…
Verder lezen

Het begint natuurlijk met kijken – wil je vogels zien. Gewoon, om je heen kijken. Met je eigen ogen. Uit je doppen!  Jezelf leren waar te nemen. Te zien.

Vroeger liep ik de hele dag rond zonder iets te zien. Wel stof op de vloer of koffieprut op het aanrecht. Maar op straat zag ik behalve een rood of groen oversteeklicht niets. Bijvoorbeeld of er gras bloeide tussen de straatstenen. Of er paardenbloemen of madeliefjes op het speelplaatsje waren. Ik keek domweg niet.

Een bekentenis. Behoorlijk gênant. Maar pas toen ik op een keer een beetje starend stond te wachten…
Verder lezen

Al jong voelde ik dat weinig me toekomt. Daarom past de Korte Nauw me. 652 voetstappen lang en naar schatting 224 breed. Belopen doe ik ‘m in de breedte niet. Ik wil de natuur niet verstoren. Hu! Iemand als ik, die voor 99,9% leek is op natuurgebied!
Iemand die met zoiets als de Korte Nauw tevreden is, zal nooit een wereldreiziger worden. Laatst belandde ik op Schiphol. Onvoorstelbare mensenmassa’s die komen en gaan. Zo normaal is reizen. Alweer een bewijs van mijn afwijkend zijn.

Vanmorgen waren we trouwens wel met z’n zessen aan de Korte Nauw! Nummer…
Verder lezen

Nee, ik ga niet voor grote cadeaus zoals een roerdomp. Verwacht dat niet van me. Voor mij zijn de kleintjes verrassend genoeg. Zo’n schuwe in rietkleuren gehulde roerdomp overdondert me echt. Met stomheid geslagen zag ik ‘m op een keer op een stormachtige winterdag praktisch voor mijn voeten. ‘Jees,’ zei ik, in de wetenschap dat dit dus die ene keer in mijn leven moest zijn dat een roerdomp mijn pad kruiste. ‘Jees, nog aan toe.’
Die wegvliegende koolmees van daarnet is voor mij verrassend genoeg. Hij zat dus ergens zonder dat ik het wist. Je waant je alleen. Denkt…
Verder lezen